Recentemente morreron dúas persoas na cidade que non tiñan fogar, dous sen teito. Compostela creceu en pisos, en auditorios e teatros, en rúas e centros comerciais pero sigue tendo un único albergue para os que non teñen onde durmir, o de Xoán XXIII.
Cando hoxe falamos dos sen teito como si foran unha consecuencia da crise dos últimos anos esquecemos que esta sociedade leva décadas sen arranxar ese problema, o albergue de Xoán XXIII é o exemplo perfecto.
Corría o ano 1969 cando dous franciscanos, Frei José Antonio Peteiro Freire y Frei José Manuel Casal Méndez, atenden cada día aos numerosos transeúntes que chegan ao convento pedindo axuda e un sitio no que pasar a noite. Xunto a esa axuda tiñan na mente a necesidade de dar formación social e cultural a moitos veciños do cercano barrio de Vista Alegre.
Con estas dúas premisas e coa axuda da comunidade franciscana, que cede o local que ata fai pouco ocupaban os novizos, nace en 1971 o que en aquel momento se chamou Centro Cultural Xoán XXIII. 10 camas, un pequeno salón e capacidade para que durmiran cada noite 15 persoas.
A historia do albergue esta toda na súa web e pódese ler a evolución ata os nosos días no que ten capacidade para 25 persoas, limitada a ese número polas últimas normativas de seguridade emitidas desde a Xunta de Galicia, servizos de lavandería, biblioteca onde se imparten cursos subvencionados e tanta o máis ilusión que cando comezou.
Falamos co actual responsable, Frei Joaquín Pulleiro quen nos contaba que segue a ser o único albergue da cidade para transeúntes despois de 42 anos
O albergue vive das subvencións e os donativos, cando non chegan, que é case sempre, e o convento o que faise cargo do que falte
A xente pide un lugar onde durmir e poderse asear pero o albergue viu ao longo dos anos a importancia de complementar esas necesidades básicas coa formación
Para moitos dos que pasaron e pasan polo albergue eses cursos supoñen un cambio radical, a ilusión de ter un motivo para seguir adiante
Frei Pulleiro pon branco sobre negro o drama do desemprego e a importancia do traballo para recuperar a ilusión
Pero o traballo realizado cos que pasan polo albergue tamén ten retorno, moitos deles acaban sendo profesores no centro e os mellores embaixadores do traballo realizado
O albergue Xoán XXIII segue cumprindo a mesma labor social que cando naceu hai 42 anos, é unha mostra de que esta sociedade non cambiou tanto e segue deixando xente ao marxe. Cando algúns falan dos sen teito, dos que non teñen fogar, terían antes que pasar polo albergue e coñecer a realidade dos que de repente quedaron fora do mundo sen pretendelo.
[ngg_images source=”galleries” container_ids=”7″ display_type=”photocrati-nextgen_basic_slideshow” gallery_width=”800″ gallery_height=”600″ cycle_effect=”fade” cycle_interval=”5″ show_thumbnail_link=”1″ thumbnail_link_text=”[Show thumbnails]” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]