займ срочно

#cineuropa31, The Party e Rules D’ont apply na crítica de Mandingo + programación

1

Seguimos disfrutando en Compostela de #cineuropa31 e mandamos a Mandingo para que nos vaía dicindo que opina de algunhas películas. Hoxe fálanos de The Party e de Rules d’ont apply.

THE PARTY (2017) de Sally Porter.

[columns]
[column size=”2/3″]
Último traballo da directora e guionista británica que tan bos recordos trae a este plumilla desde que en 1992 descubrísemola coa memorable ORLANDO, gañadora por certo ese ano á mellor película en Cineuropa.
É a londiniense unha autora que se prodiga pouco pero cunha certa cadencia -cada 4-6 anos agasállanos con películas que levan a súa firma tamén no guión, nota esta de especial relevancia polo coidado dos mesmos e a calidade dos seus diálogos-.
Con tan só 16 anos Potter decide deixar os estudos e envorcarse na súa gran paixón: o cinema. Destacada activista e defensora dos Dereitos Civís, o seu cinema ten a sabedoría de non adoutrinar nin pontificar, se non mostrar situacións que o espectador valorará sen imposturas.
Para esta comedia negra que hoxe toca valorar e que vén precedida polo aplauso conxunto de público e crítica, Potter disfraza unha representación teatral en case un mediometraje (71 minutos con créditos incluídos), por mor da sobresaliente montaxe a dúo de Emilie Orsini e Anders Refn. É unha xoia que ben merecería un estudo en todas as escolas de cinema para futuros editores. Insisto, é teatro filmado o que vimos (e gozado) pero tan ben ganduxado que parece cinema. Non estraña o descubrir que para a rodaxe, usouse un único set no West London Studio e a súa rodaxe nin chegou ás dúas semanas completas. Que non soe como demérito. Ao contrario, hai moitas horas de ensaio pre-rodaxe para que todas as situacións encaixen á perfección, a pesar da avalancha eyaculativa das mesmas.
E claro, gran parte da culpa tena a propia Potter por asinar un guión cuns diálogos enxeñosos que lembran ás mellores “screwball” do Hollywood máis dourado como a obra mestra total e absoluta que é ARSENIC AND OLD LACE (1944) de Frank Capra. Aínda que os personaxes presentan arquetipos ben definidos (o Gottfried de Bruno Ganz é hilarante), non caen en clichés absurdos.
Cunha concisa repartición de sete actores, encofrados nun mínimo decorado, o filme salva con folgura as estreitezas que este tipo de producións corren o risco de sufrir. Pero neste campo, o cinema da antiga Albión é mestra absoluta. Desde ROPE (1948) -produción estadounidense si, pero con Hitchcock ao mando- ata a deliciosa PETER´S FRIEND (1992) de Branagh, hai unha cantidade de obras que influíron e de que maneira ao resto do cinema mundial.
Pero á súa vez, o desenvolvemento dos personaxes e a súa posta en escena beben directamente de títulos como a esaxerada WHO´S AFRAID OF VIRGINIA WOOLF (1966) de Mike Nichols ou as máis recentes LLE DENIR DE CONS (1998) de Francis Veber ou un dos últimos traballos con máis mala uva de Polansky como foi a súa CARNAGE de 2011.
Película de actores para actores, onde a música xoga un papel primordial, sendo esta parte merecida do elenco artístico. Buñuel, estaría encantado coa mesma. O aragonés non entendía como se podía inserir a banda soase “así polas boas”. Non, para o xenio de Calanda, se nunha película soaba unha canción era porque se poñía un disco, acendíase unha radio ou por que aparecía unha orquestra.
Brillante, en definitiva, tanto a proposta artística como a técnica. O público, despediu o filme cunha merecida ovación. É unha candidata para levar o premio á mellor película, aínda que na miña modesta opinión, non é a mellor das que levamos de certame. Poderíase poñer de feito un pero relevante e é que non me creo o maniqueísmo que sofre Janet (Kristin Scott Thomas) ante os feitos que vai descubrindo. O título cojea por aí, aínda que vistas e oídas as risas do respectable, igual vou ser eu o errado.
E baixo o manto protector de comedia irreverente, a guionista cóanos sentenzas demoledoras sobre a procedencia hixiénica do diñeiro, a loita de xéneros “aínda a seguen vendo como unha rapariga, pero pensa como un home (dito non como despectivo á intelixencia feminina, se non como acusativo da inclemencia masculina), os servizos sociais e o seu desmantelamento” En fin, comedia negra, aloucada pero cun pouso crítico nada lixeiro.[/column]
[column size=”1/3″]Teatro Principal
16.00 h. Estados Clandestinos. Un capítulo rioplatense de la operación cóndor (Dir. Marc Iglesias, Paula Monteiro)
17.30 h. Santa y Andrés (Dir. Carlos Lechuga)
19.30 h. L’amant D’un Jour / Amante Por Un Día (Dir.Philippe Garrel)
21.00 h. Proxección de 120 Battements Par Minute / 120 Pulsacións Por Minuto (Dir. Robin Campillo)
23.30 h. Hikari / Cara A Luz (Dir. Naomi Kawase )

Salón Teatro
16.00 h. Andlit Norðursins / Last Days Of The (Dir.Arctic Magnús V. Sigurðsson)
17.45 h. Mañana A Esta Hora (Dir. Lina Rodríguez)
19.30 h. Napalm (Dir. Claude Lanzmann)
21.30 h. Tesnota / Closeness (Dir. Kantemir Balagov)

Multicines Compostela (Sala 2)
17.00 h. United Red Army (Dir. Kôji Wakamatsu)
21.30 h. L’ordre Et La Morale (Dir. Mathieu Kassovitz)

Cinema NUMAX
17.30 h. Favio. Crónica De Un Director (Dir. Alejandro Venturini)
19.45 h. Backyard (Dir. Árni Sveinsson) /Iceland, Year Zero / Islandia, Ano Cero
(Dir. Sigurður Hallmar Magnússon, Armande Chollat-Namy)
22.00 h. Vida De Familia (Dir. Alicia Scherson, Cristián Jiménez)

Sede Afundación
17.00 h. Terra Em Transe (Dir. Glauber Rocha)

[/column]
[/columns]

RULES DON´T APPLY (2016) de Warren Beatty.

Facía quince anos que o actor Warren Beatty non se poñía diante das cámaras de cinema interpretando un rol protagonista e xa non digamos coma director dun filme. Hai que retrasar ó reloxo cronolóxico ata o ano 1998 para recuperar a irreverente e delirante BULWORTH.

Entonces con 79 anos cumpridos no 2017, qué se lle perde ó outrora sex-symbol (“gustaríame reencarnarme nas xemas dos dedos de Warren Beatty” –Woody Allen, dixit-) para producir outro biopic sobre unha das personalidades máis extravagantes (xa xabedes que non hai ningún millonario tolo de atar –iso queda para os pobres de solemnidade-, en realidade ós ricos son “excéntricos”), que deu ó Grande Hollywood?. Pois nin máis nin menos que levar a bo porto un proxecto persoal que xurdíralle no 1979.

Con case sesenta anos de carreira coma intérprete, o irmán de Shirley Mac Laine (coma ela di “probablemente son a única actriz de Hollywood que non se  acostou con él”), presenta só seis filmes coma realizador e oito coma guionista, incluída a visionada no Cineuropa deste ano; aínda que para o texto conta coa impagable axuda de Bo Goldman, autor do excelso libreto para ó ONE FLEW OVER THE CUCKOO´S NEST (1975) de Forman.

Os 25 millóns de orzamento nótanse escasos para o tipo de filme que Beatty intenta facer. “Cantan” ós CIG que recrean a cidade de Los Ángeles ou ós do hidroavión H-4 Hércules. É tanta a economía de medios que rozan o espartano. Non soporta a comparativa co deseño de produción vista no THE AVIATOR (2004) e iso que Jeannine Oppewall non é precisamente unha recén chegada -lembrade a excelencia alcanzada en títulos coma L.A. CONFIDENTIAL (1997) de Hanson ou CATCH ME IF YOU CAN (2002) de Spielberg-. De feito, xa que falamos do traballo de Scorsese antóxase coma a mellor aproximación ó interior dos infernos de Hughes, facendo Di Caprio un descarnado retrato, que vapulea  o misericorde e clemente feito por Beatty.

Onde a nota sube de cualificación, e con creces, é no acertado deseño de vestiario de Albert Wolsky, artesán da vella escola responsable dise triunfo policromado que foi GREASE (1978) ou da cáustica ROAD TO PERDITION (2002). Vemos moitos nomes cunha grande experiencia no negocio, tanto no staff técnico (Caleb Deschanel dirixe -moi ben- a fotografía) coma no artístico (imaxino que ó igual que ás producións de Woody Allen, van moitos salarios polo “mínimo sindical”), pero non deixa de ser sintomático que RULES DON´T APPLY é a primeira película de Beatty que non levou ningunha nominación ós pasados Oscar. Lembroume ó BUGSY (1991) de Barry Levinson, pero na súa versión “low cost”.

E a historia?. Marla Mabrey (Lily Collins), raíña da beleza dunha aldeíña no medio de ningures é contratada por Hughes coma proxecto de nova estrela do celuloide. A rapaza, cunha preparación superior ós traballos que ofrécenlle (“nesta cidade ser unha rapaza intelixente é malo para miña carreira”), namórase do chofer do Estudio (Alden “Han Solo” Ehrenreich); algo prohibido polo contrato que ten asinado. A outra liña argumental é coma interactúan os protagonistas con Hughes, para maior gloria de Beatty. A pesar do esforzo interpretativo do director de REDS (1981), chega xa tarde para salvalo pola campana.

Soa ao canto do cisne profesional do marido de Annette Bening, pero que non embaza a dignísima traxectoria dun home respectado e coherente cos seus principios.

Share.

1 comentario

Uso de cookies

Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies, pinche el enlace para mayor información.plugin cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies