займ срочно

Sandra Bullock en Bird Box é unha das dianas coas que Mandigo comeza as críticas 2019

0

Primeiro venres do 2019 e por suposto, aquí acudimos puntualmente para dar repaso dalgunhas novidades nas distintas formas de distribución audiovisual que con carácter definitivo, consolídanse xa como uso habitual no noso tempo de ocio. Hoxe falaremos do novo traballo da actriz Sandra Bullock, metida nunha Bird Box, o novo petardeo da franquía dos Transformers e o gato verde que é a paranoia sufrida polo actor Andrew Garfield.

Estreada hai poucos días con moita sona dende a súa canle de streaming, a BIRD BOX (2018) de Susanne Bier -directora que lembramos polos traballos previos no BROTHERS (2004) ou IN A BETTER WORLD (2010)- é unha moi errada historia post-apocalíptica baseada sen fortuna no libro homónimo de Josh Malerman, que tampouco é para botar foguetes coma triunfo literario. Supoño que conscientes dese feito chamaron a Eric Heisserer -ARRIVAL (2016)- para adaptalo texto e facer un milagre, sabedores da capacidade do guionista.

Pero o certo é que Heisserer que tivo a boa man de amplificalo magnífico relato curto de Ted Chiang STORY OF YOUR LIFE (e que recomendo a súa lectura encarecidamente), non repite sorte (ou polo menos o texto final que traduciron nas imaxes) e os insulsos feitos no filme (por intres cunha factura case propia das tv movies) dan sopor post-enchenta propia das festas destas xornadas.

É un grande problema que xa estamos acostumados padecer na maioría das veces cando vemos producións propias da Netflix. Non teñen reparos na hora de rascalo peto (o seu nivel de débeda é próximo a quebra técnica), pero tras ese esforzo no investimento, non conseguen ter unha nómina estable de profesionais fixos (nas diversas artes) coma tiveron os estudos no Hollywood Dourado. A golpe de talonario fichan nomes de certa reputación pero non hai unha estratexia de planificación cara vindeiras colaboracións. Os mellores “mercenarios” que poidan pagar si, pero sen chegar ó concepto de “equipo”.

Polo que respecta ao filme, unha praga asola o planeta (non sabemos a súa orixe, nin o motivo, nin quen pode ser o responsable). Dito mal, contaxia aos humanos que teñen impulsos suicidas incontrolables, agás os que teñen algunha enfermidade mental, que pasan ser unha especia de sicarios dos entes que “falan” dentro das testas dos nosos protagonistas.

BIRD BOX vai nesa liga de segunda división narrativa que xa estamos cansos de poñer a caer dun burro visto noutros filmes coma CARGO (2017) ou HOW IT ENDS (2018). Longametraxes que non argumentan con solvencia os feitos que acontecen na pantalla. Coma se o espectador comera de todo sen preocuparse por unha mínima enxunlla no desenrolo do filme ou das motivacións dos personaxes. Para iso quedamos coa adaptación que fixera Fernando Meirelles no seu difícil BLINDNESS (2008) do ensaio da cegueira do portugués Saramago.

E se damos por boas as nulas explicacións do que está a acontecer, entón temos que propoñer unha tensión narrativa que hipnotícenos na pantalla coma xa gozáramos na memorable THE ROAD (2009) de Hillcoat, crúa adaptación da excelsa novela de Cormac McCarthy ou na menor medida (pero tamén brillante) no filme THE HAPPENING (2008) de Shyamalan, xenio vido a menos que agardamos que volva polas vellas sendas do triunfo na súa agardada GLASS (2019), de próxima estrea.

Non paga a pena, a verdade.

Pero se pensades que o peor xa pasou, atade os machos que dirían no México máis enxebre por que a vindeira película da que toca falar é o primeiro “spin-of” da franquía dos xigantescos mecanos alieníxenas que tiveron o seu apoxeo nos Oitenta e que Michal Bay optimizou esaxeradamente coma unha concatenación de secuencias onde as explosións mesturadas cos CGI (o mellor dos filmes, sen dúbida os seus efectos especiais), semellaban filmes e todo. Teño que recoñecer que o terceiro filme coma espectáculo visual ten máis dun pase, pero na globalidade, as películas son insufribles, coma apoteoses obscenas da fanfarria de luces, cores e son a “tope de power” tan propias de espectadores cunha certa querenza polo sobresaturamento  coma maneira de entender as súas relacións cos seus conxéneres de especie (ignoro cal delas).

O filme vai ambientado na década de nacemento da serie de animación, tendo unha estética máis respectuosa (o fandom alaba que o autobot protagonista sexa un primixenio Volkswagen Bettle, o escaravello de sempre). BUMBLEBEE fuxe cara a Terra por orde do seu xefe Optimus Prime, que a piques de perdela guerra cos Decepticons dille aquelo de “vai indo ti, que xa che collo despois”.

O noso protagonista conxenia coa rapaza da quenda (ese target adolescente no despacho de billetes), Charlie, interpretado pola actriz Hailee Steinfeld que lembraredes polo grande traballo feito na pel da rapaza Mattie Ross, na moi boa TRUE GIFT (2010) dos Coen. A moza é unha “manitas” que non ten apuro para reparar o robot (homenaxe a esa secuencia onde Luke Skywalker tentando limpar a R2-D2 chimpa do susto que leva cando ve a mensaxe da princesa Leia para Obi-Wan Kenobi) ou para meterse nas leiras alleas e saír a fume de carozo acompañada do seu novo e metálico compañeiro de troula. Nada que non víramos xa noutros episodios pretéritos.

Agora ben, o que non ten perdón posible é o macho alfa escollido para dar resposta aos malévolos e perversos planes dos Decepticons e que non é outro co cacho de carne vigoréxico que é o actor? John Cena. Lonxe quedan xa os blockbusters dos Oitenta onde polo menos tentaban ofrecer nos créditos facianas cunha certa garantía polo recoñecemento ao “star system”. Schawarzenegger e Stallone non eran uns Lawrence Olivier precisamente, pero cumprían dabondo co que agardaban deles.  Aquí, nin iso. 

Produción que nos apartados técnicos é máis do mesmo, cun desenrolo e epílogo totalmente previsible e que pode aturarse se ou ben es incondicional-talibán da franquía (filmes, serie, monecos, mudas interiores…) ou tes unha resaca do tamaño de Nebraska (Michigan tamén pode valer) e non queres pensar na dura volta a realidade que acontecerá cando rematen estas festas excesivas no malgasto máis capitalista posible.

Podería ser peor?. Home!; podería chover, coma diría Igor.

E por se non houbera dabondo, outra vaca no millo na terceira película a narrar. A moi agardada UNDER THE SILVER LAKE (2018) de David Robert Mitchell, que tamén asina o guión e que segundo verbas propias do cineasta, levoulle tan so un mes de escritura. Moito paréceme o tempo consumido na historia, tal é a penosa impresión que levei do filme, da historia e das caracterizacións dos actores.

Imos por partes. De entrada, Mitchell non disimula a adoración que ten polo cinema de Hitchcock e especialmente polo filme REAR WINDOW (1954). O xa falecido británico tiña unhas excepcionais habilidades para a técnica cinematográfica en detrimento da historia que pouco importáballe. Aquí, Mitchell fai ó revés. Na técnica vai xustiño e aposta todo a un argumento hipnotizante, surrealista, orixinal, de conto imposible dos arrabaldes da cidade das estrelas do LA LA LAND (2017) máis agochado… Esquecédeo. Non é tal. O filme é un ladrillo que de tentar ser a opus maximun que elevara a súa carreira coma se dun novo Coppola se tratara, convértese nunha ida de pota sen moitos pes e pouca testa que coa escusa de tocar o xénero fantástico aproveita por ofrecernos situacións absurdas, cando non roza o plaxio máis evidente (supoño que Mitchell dirá que son homenaxes). O que si salvo da queima, é a sonoridade tributo a filmes clásicos dos Cincuenta da B.S.O. que compón Rich Vreeland, de longo o mellor do filme.

Mesturade ese fermoso conto visual que foi THE FISHER KING (1991) do noso querido Terry Gilliam, coa potencia na atmosfera que respirábase no GRAND CANYON (1991) de Kasdan, o derradeiro baño da Monroe na inacabada SOMETHING´S GOT TO GIVE (1962), a habitación terminal na odisea espacial da 2001 (1968) de Kubrick e a faciana de sospeita curiosa de James Stewart e todo iso é o que non conseguiu o fenómeno este, que leva ovacións dos millenials e derradeiros gafapastas fuxidos da reserva onde van confinados pola súa propia seguridade.

Durante o visionado do filme, as expresións do actor Andrew Garfield poden ser o perfecto resumo da cara de papamoscas que déixanos a longametraxe. É por certo Garfield, actor de limitados recursos interpretativos, que para este filme probablemente borda a súa peor caracterización das que lle levo vistas.

Dicíame un bo lector que o mellor de facer críticas de filmes que non gustan é a posibilidade de escacharrar no escrito e non dar por serio o que se poida ler. Pode, non digo que non, pero cando tócame escribir sobre producións plúmbeas, pretenciosas ou mesmamente pésimas, custa ganduxar tres seguidas e non morrer na soporífera tentativa. Por tanto, véxome na obriga de finalizar esta crónica de hoxe cun raio de ledicia total, por reestrearse nos cinemas unha das mellores películas do Studio Ghibli, a obra mestra total e absoluta que é TONARI NO TOTORO (1988) do mestre entre mestres, Hayao Miyazaki. Oportunidade única para gozar ata o paroxismo máis pecaminoso dun filme colosal, título inesquecible para tódolos que tivemos a fortuna no seu intre de ver e que agora podedes redescubrir sos ou acompañados dos vosos cativos. Pasaredes unha xornada memorable e que lembraredes de por vida.

Non todo son malas novas neste 2019 que comeza cun xeito menos vigoroso co 2018.

Máis nada por hoxe. Sede felices se vos deixan, e se non, tede paciencia que cheira a Eleccións Xerais en pouco tempo.

Non deixedes de acudir aos cinemas.

Share.

Comments are closed.

Uso de cookies

Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies, pinche el enlace para mayor información.plugin cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies